Tranen in de training… En nu?

Ondertussen, ook door schade en schande wijs geworden, weet ik dat nou niet echt de beste oplossing is… Verdriet mag er zijn. Het is oké.

Je hoeft als trainer dan ook echt niet direct met tissues aan te komen. Een deelnemer kan dan het gevoel krijgen dat het verdriet er als het ware niet mag zijn. Natuurlijk mag je ze echt wel aanbieden maar mijn advies is; dat hoeft niet direct je primaire reactie te zijn..

Een deelnemer weet zelf vaak heel goed wat hij of zij wil op dat moment. Dus geef ook aan; het is oké dat dit wat met je doet. Probeer er als trainer niet van te schrikken, blijf rustig, zowel verbaal als non-verbaal. En laat het ook echt maar even gaan. Vaak pakt de groep hier ook een rol in.

Vraag vervolgens aan de deelnemer wat hij graag wil op dat moment. Wil hij graag even door met de opdracht, of heel even overslaan en straks aan de beurt komen. Of, misschien juist heel even een luchtje scheppen. Alleen of samen met jou?

Durf vooral ook je gevoel hierin te volgen.

Vaak is het, met name achteraf, ook een heel mooi en leerzaam moment. Wat zorgde er nu voor dat het je raakte? Kom er dan ook nog (mag zeker individueel) nog even op terug bij de deelnemer. Laat de deelnemer er op reflecteren. Super leerzaam voor hem.